Ortograf.pl to bezpłatne narzędzie online, które sprawdza podany tekst pod kątem większości błędów. Jego baza dla języka polskiego ma… ponad 1000 reguł! Znakomicie sobie radzi nie tylko z błędami ortograficznymi i interpunkcyjnymi. Wykrywa też błędy: składniowe i leksykalne, frazeologiczne, fonetyczne, typograficzne. Podpowiadamy jak uniknąć najpopularniejszych błędów, jak rozliczyć PIT i na jakie ulgi możemy liczyć, jeśli zdecydujemy się rozliczyć w Poznaniu. Ostatnie godziny na złożenie PIT-u. Poprawny zapis: chce poprawić pracę zgodnie z oryginalnym zapisem. Często popełniane błędy dotyczą pisowni razem i oddzielnie Np. „Narazie nie mam czasu na poprawę pracy, jak wezmę urlop to, to zrobię”. Poprawny zapis: „Na razie nie mam czasu na poprawę pracy, jak ….”. Poprawnie: „W ogóle nie wiem….”. Prawidłowo Strona ksiegarnia.pwn.pl korzysta z plików cookies w celu dostarczenia Ci oferty jak najlepiej dopasowanej do Twoich oczekiwań i preferencji, jak również w celach marketingowych i analitycznych. Nasi partnerzy również mogą używać ciasteczek do profilowania i dopasowywania do Ciebie pokazywanych treści na naszych stronach oraz w reklamach. Przykłady błędów fleksyjnych. w dopełniaczu lp i lm, np. Wsiadł do samochod a zamiast: Wsiadł do samochod u, Był jednym z najważniejszych król i Polski zamiast: Był jednym z najważniejszych król ów Polski; w celowniku lp, np. Przyglądał się diabł owi zamiast: Przyglądał się diabł u (wszystkie rzeczowniki liczby mnogiej w Podstawowa korekta błędów pisowni Sprawdzanie błędów ortograficznych, gramatycznych, interpunkcyjnych, stylistycznych, braku polskich znaków diakrytycznych, typografii, literówek, pleonazmów i innych – na bazie kilku tysięcy reguł. Automatyczna korekta większości błędów: Ochrona prywatności Nie gromadzimy sprawdzanych p60OB. Copywriter doskonały – jakich błędów unikać w tworzeniu treści? Człowiek ma to do siebie, że nie chce być określanym mianem przeciętniaka. Dlatego też większość z nas dąży do ciągłego poprawiania swoich umiejętności. Jak to założenie odnosi się do profesji copywritera? Czy istnieje ktoś taki, jak osoba tworząca perfekcyjne treści? Jakich błędów należy się wystrzegać? Odpowiedzi na te pytania znajdują się poniżej. Jak tworzyć, by być czytanym? Podstawą dobrego tekstu jest research, czyli znalezienie najbardziej wartościowych materiałów, na podstawie których zostanie stworzona treść. Jeden z najbardziej znanych amerykańskich copywriterów Gary Bencivenga powiedział, że: Najlepsi copywriterzy to ci, którzy są nieustępliwymi badaczami. Podobnie jak górnicy, którzy kopią, wiercą, wysadzają w powietrze i ciosają tak długo, aż nie będą mieli wystarczająco cennych rud. John Caples poradził mi, żeby zebrać siedem razy więcej bardziej interesujących informacji niż mógłbym przypuszczalnie użyć. Research jest niezawodnym lekarstwem na brak weny. [1] Dobry copywriter nie ustępuje w poszukiwaniu informacji. Większa wiedza to większe pole do popisu. Kolejną ważną kwestią jest zastanowienie się do jakiej grupy dany tekst jest skierowany. Copywriter, który nie wie komu dedykuje tekst jest jak jeździec bez głowy. Wyobraź sobie, że tekst na temat nowego modelu słuchawek, który ma na celu zachęcenie młodzieży do ich zakupu, jest napisany w bardzo formalnym tonie i dodatkowo naszpikowany jest skomplikowanym i niezrozumiałym słownictwem. Takie rozwiązanie z pewnością nie zostanie pozytywnie przyjęte, ponieważ treść nie będzie dostosowana do młodzieżowego, bardziej nieoficjalnego języka. Co jeszcze może wzbudzić ciekawość? Przełamanie konwenansów. Nie bój się wyjść poza schemat, czyli np. stworzyć hasło reklamowe, które jest ironiczne, a czasami nawet bezpośrednio uderza w grupę docelową produktu. Zawsze wtedy istnieje większa szansa, że taki tekst zostanie lepiej zapamiętany. Z takiego założenia wyszli copywriterzy pracujący dla brytyjskiej agencji nieruchomości Stewart Milne Homes. Ich docelowa grupa klientów to młodzi, samotni mężczyźni, którzy są potencjalnie zainteresowani zakupem mieszkania. Hasło, które zaproponowali to: Czy mama jest nadal jedyną kobietą, której stopa przekracza próg twojej sypialni?[2] Ironicznie, ale chwytliwie. Jakich błędów nie popełniać jako copywriter? Błędy zdarzają się każdemu – najważniejsze jest jednak to, żeby ich nie powtarzać. Przede wszystkim: Unikaj słów-wydmuszek. Niewielką liczbę osób przekonują hasła, które są miałkie i puste, jak np. Grafika to nasza pasja! czy Gwarantujemy najwyższą jakość swoich produktów. Lepiej też, jeżeli ograniczysz liczbę przymiotników zaczynających się od naj: najwspanialszy, najlepszy, najtańszy. Do czytelnika lepiej trafia konkret – dane, które pokażą mu, dlaczego to właśnie ten produkt jest najlepszy. Błędy ortograficzne, stylistyczne. Szanuj swojego odbiorcę i dostarczaj mu tekst, który jest przykładem dobrej polszczyzny. Wystrzeganie się błędów ortograficznych jest dobrze postrzegane, jednak jest w tym temacie pole do polemiki. Profesor Bralczyk w swojej książce Język na sprzedaż poucza, że w języku reklamy poprawność językowa czasami schodzi na drugi plan, ponieważ celem jest zaciekawienie czytelnika – często poprzez zaszokowanie. Bo czy ktoś z nas wyobraża sobie, że w reklamie serka Danio jest hasło metoda na głód? Zapominanie o SEO Teksty stworzone przez copywriterów przede wszystkim skierowane są do czytelników. Nie można jednak zapominać o stosowaniu słów kluczowych, które pomogą w pozycjonowaniu się tekstu i trafieniu do większej ilości odbiorców. Gdy brakuje nam pomysłów, z pomocą może przyjść proste narzędzie , które pomoże wygenerować większą liczbę słów kluczowych. Copywriting to dziedzina, w której trzeba pamiętać o rozwoju. Samodzielne szlifowanie warsztatu, dobra znajomość tematu, o którym się pisze, unikanie typowych błędów, korekta tekstu to czynniki, które znacząco wpływają na jakość tworzonych treści. Dobry copywriter nie zapomina również o pobudzaniu swojej kreatywności, która pozwoli mu tworzyć unikatowe teksty. [1] [2] PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacjiPrzyczyny i trudności w uczeniu się ortografii * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. PRZYCZYNY TRUDNOŚCI UCZNIA W UCZENIU SIĘ ORTOGRAFII - JAK ZAPOBIEGAĆ TRUDNOŚCIOM ORTOGRAFICZNYMPSYCHOLOGICZNE I PEDAGOGICZNE UWARUNKOWANIA NAUKI ORTOGRAFII Jedną z podstawowych umiejętności, którą kształtuje się w okresie wczesnoszkolnym, jest umiejętność pisania, rozumiana nie tylko jako czynność polegająca na poprawnym kreśleniu znaków graficznych pisma, ale także wdrażająca do poprawności ortograficznej, gramatycznej i stylistycznej. O umiejętności pisania można mówić wówczas, gdy uczeń rozumie sens i budowę pisanych słów, zastanawia się nad wyborem właściwej litery i sprawnie posługuje się zasadami ortograficznymi. W wyniku systematycznych ćwiczeń czynności pisania automatyzują się, przechodząc w nawyk ortograficzny, czyli pisanie bezbłędne, które nie wymaga już zastanawiania się nad każdym wyrazem. Prawidłowy przebieg nauki pisania zależy od następujących czynników: niezakłóconego spostrzegania słuchowego i wzrokowego, dojrzałości procesów umysłowych (głównie koncentracji uwagi, pamięci i myślenia), sprawności motorycznej ręki i narządów mowy, dobrze zorganizowanego nauczania w szkole, właściwej atmosfery domu rodzinnego. U podstaw nauki pisania leżą, więc uwarunkowania psychofizjologiczne i pedagogiczne. Sprawnie działające analizatory: wzrokowy i kinestetyczno – ruchowy – powodują, że uczeń prawidłowo rozróżnia wyrazy, głoski i litery, poprawnie je wymawia i zapisuje. W początkowej fazie nauki pisania niezmiernie ważne jest połączenie bodźca wzrokowego (uczeń spostrzega zapisany wyraz) z bodźcem słuchowym (słyszy) i akustyczno – kinestetycznym (wymawia i pisze). Jeżeli synteza tych bodźców przebiega normalnie, wówczas w umyśle dziecka powstają skojarzenia pomiędzy spostrzeżeniami wzrokowymi i słuchowymi a ruchami ręki i narządów mowy. Uczeń widzi i słyszy wyraz, wymawia go i zapisuje. Kiedy ma już dobrze utrwalone wyobrażenia wzrokowo – ruchowe i kojarzy je z odpowiednimi wyobrażeniami słuchowymi, może pisać słyszane albo tylko pomyślane wyrazy bez potrzeby odwoływania się do ich wzorów graficznych. Ta prawidłowość wytycza tok postępowania – stopniowe przechodzenie od ćwiczeń w odwzorowywaniu, poprzez przepisywanie, pisanie z pamięci i ze słuchu – aż do samodzielnego tworzenia i zapisywania tekstów. Szczególną rolę w początkowej fazie nauki pisania odgrywa słuch i pamięć słuchowa. Dobre spostrzeganie i zapamiętywanie słuchowe stanowi podstawę prawidłowej analizy i syntezy słuchowo – wzrokowej wyrazów. Prawidłowe wymawianie głosek i łączenie ich w wyrazy pozwala dziecku poprawnie zapisać słyszany wyraz, o ile oczywiście pisownia jest zgodna z wymową. W przypadku pisowni wyrazów, których zapis różni się od wymowy albo wyrazów z głoskami mającymi podwójne oznaczenia, rola pamięci słuchowej jest mniejsza natomiast bardzo duża – pamięci wzrokowej. Uczeń musi zapamiętać kilkadziesiąt wyrazów z ó, rz, h niewymiennymi, a także wyrazy, których pisowni nie potrafi sobie wyjaśnić, ponieważ jego wiedza z zakresu gramatyki jest zbyt skromna. Podczas pisania obserwowanych wcześniej wyrazów powstają wyobrażenia wzrokowo – motoryczne, które utrwalane poprzez ćwiczenia, prowadzą do tworzenia się nawyku ortograficznego. Dużą rolę w procesie zapamiętywania wyrazów odgrywa umiejętność koncentracji uwagi. Uczeń może być nieuważny z powodu niedyspozycji fizycznej lub braku zainteresowania wykonywanymi ćwiczeniami ortograficznymi. Jeżeli nie potrafi skoncentrować uwagi na wyrazie, jego spostrzeganie jest niedokładne, nie sprzyja zapamiętywaniu, a wprost przeciwnie powoduje powstawanie błędów. Ten świadomy i aktywny stosunek ucznia w procesie zdobywania umiejętności ortograficznych należy kształtować od momentu rozpoczęcia nauki pisania. Uświadomienie uczniowi, że nawyki w nauce ortografii zależą w dużym stopniu od niego samego, a opanowanie ortografii jest ważną umiejętnością w życiu człowieka, budzi ambicje i chęć poprawnego pisania. Współcześni badacze stwierdzają zależność między bezbłędnym pisaniem a umiejętnością spostrzegania i zapamiętywania wzrokowego wyrazów. Podkreślają również potrzebę aktywnego i świadomego udziału uczniów w procesie zdobywania umiejętności pisania. Podczas obserwacji tekstu, dzięki analizie i syntezie – podstawowym procesom myślowym – uczeń kształci swoją spostrzegawczość, uczy się koncentracji uwagi i zapamiętywania. Wyróżnia z tekstu wyrazy, które łączy ta sama trudność ortograficzna, i dokonuje formalnej ich klasyfikacji. Dostrzega podobieństwa i różnice w wymowie i zapisie wyrazów. Na podstawie swoich obserwacji potrafi już sformułować uogólnienie – wybraną zasadę pisowni określonych wyrazów. Obok rozumowania indukcyjnego, dzięki któremu uczeń zdolny jest do samodzielnego wyciągania wniosków, pojawia się rozumowanie dedukcyjne, wyrażające się umiejętnością zastosowania reguły do nowo poznanych wyrazów. PRZYCZYNY I TRUDNOŚCI W NAUCE ORTOGRAFII Wady i błędy wymowy Poprawna wymowa nauczyciela i ucznia ma duże znaczenie dla procesu pisania. Dziecko przyswaja sobie język otoczenia, mówi tak jak jego opiekunowie oraz rówieśnicy. Poprawne wypowiadanie słów i głosek sprzyja powstawaniu w umyśle dziecka prawidłowych wyobrażeń słuchowych istotnych zwłaszcza dla wyrazów, których pisownia oparta jest na zasadzie fonetycznej: „ pisz jak słyszysz”. Niepoprawna wymowa może być spowodowana: wadami w budowie narządów mowy i słuchu albo ich nieprawidłowym funkcjonowaniem, złymi wzorami wymowy otoczenia. Niepoprawna wymowa dziecka jest często źródłem błędów w pisaniu i w znacznym stopniu utrudnia naukę ortografii. Jeżeli dziecko źle wymawia wyrazy, może również źle je zapisywać. Najczęściej spotykaną wadą wymowy i mająca największy wpływ na pisanie jest seplenienie. Polega ono na nieprawidłowej wymowie spółgłosek: s, z, c, dz i ś, ź, ć, dź. Jest ono spowodowane wadliwą budową narządów mowy albo złym ich ustawieniem w czasie wymawiania. Inne przyczyny trudności w nauce ortografii Trudności w opanowaniu poprawnej pisowni wyrazów wynikają z różnych przyczyn, wśród których najważniejsze są wspomniane już wcześniej wady i błędy wymowy, wady wzroku i słuchu, słaba zdolność koncentrowania uwagi i zapamiętywania, a także fragmentaryczne zaburzenia funkcji percepcyjno – motorycznych. Jeżeli uczeń nie otrzyma dobrych wzorów liter, nie nauczy się poprawnego i płynnego ich pisania, będzie popełniał błędy graficzne. Mają one zły wpływ na utrwalenie się poprawnych zapisów. niekorzystnie wpływa pośpiech oraz brak systematyczności. Specyficzną przyczyną trudności w nauce pisania są fragmentaryczne zaburzenia rozwoju psychoruchowego. Zaburzenia te mogą dotyczyć funkcji analizatora wzrokowego, słuchowego, kinestetyczno – ruchowego lub kilku tych analizatorów łącznie. Powodują one trudności w czytaniu i pisaniu. Te, które odnoszą się do czytania, noszą nazwę dysleksji, natomiast trudności w pisaniu zwane są dysgrafią i dysortografią. Dysgrafia, która jest wynikiem zaburzeń motoryki dziecka, wiąże się z trudnościami w opanowaniu samej techniki pisania. Dzieci dysgraficzne piszą wolniej, kreślą litery niekształtne o różnej wielkości i pochyleniu. Czesto mają kłopoty ze znalezieniem właściwego miejsca na liniaturze. Zdarza się, że zaczynają pisanie od końca kartki lub zeszytu. W czasie pisania pojawia się u dzieci znaczne napięcie mięśni i dość długo trwająca synkinezja (współruchy). Dysortografia jest to zaburzenie polegające na specyficznych trudnościach w opanowaniu umiejętności bezbłędnego zapisu również wyrazów o pisowni fonetycznej. Dzieci z trudnościami tego typu nie pamiętają obrazu pisanych słów, nie dostrzegają popełnianych błędów (chociaż dobrze widzą przedmioty ze swego otoczenia). Dysortografia przejawia się w postaci różnych błędów, w zależności od zaburzonej funkcji percepcyjnej. I tak: przy wadliwej percepcji wzrokowej dziecko przestawia litery w wyrazie, opuszcza litery, sylaby czy też całe wyrazy; przy wadliwej percepcji słuchowej ma trudności w rozróżnianiu dźwięków podobnych i odtwarzaniu kolejnych dźwięków w wyrazach, co powoduje błędny ich zapis. Dysgrafia i dysortografia to tylko pozornie dwa różne zaburzenia. Dysgrafia ma ujemny wpływ na wyniki w ortografii. Brzydkie, niekształtne i nieczytelne pismo utrudnia zapamiętywanie obrazu graficznego wyrazów. Zarówno dysgrafia, jak i dysortografia są to zaburzenia często niezależne od poziomu inteligencji, zdarzają się nawet u uczniów mających większą inteligencję od przeciętnej. Przyczyny tych zaburzeń nie są jeszcze w pełni zbadane; określono jedynie ich istotę i objawy. Dostępna wiedza pozwala jednak na podejmowanie działań w celu przezwyciężenia tego typu trudności. Działania te muszą być uzależnione od charakteru oraz zakresu zaburzeń i wymagają zastosowania specjalnych zabiegów i środków dydaktycznych. Nie mogą, więc, być prowadzone w toku zwykłej nauki szkolnej, ale w czasie dodatkowych zajęć, opartych przede wszystkim na indywidualnej pracy z dzieckiem. Celem podstawowym nauczania ortografii, jest wytworzenie nawyku poprawnego pisania, które powinno stać się czynnością automatyczną. Nauczenie małych dzieci pisania ortograficznego jest procesem długofalowym, trudnym i nie zawsze przynoszącym oczekiwane wyniki. W procesie nauczania nauczyciel powinien stosować ogólne zasady dydaktyczne: zasadę systematyczności, profilaktyki, integracji, stopniowania trudności, poglądowości, aktywności, rytmiczności, kontroli i oceny postępów. Sposoby nauczania ortografii najogólniej można nazwać metodami działania językowego. Należą do nich: ćwiczenie poprawnej wymowy; analizowanie trudności ortograficznych (ich dostrzeganie i analiza); wyjaśnienie pisowni wyrazów; pamięciowe ćwiczenie zapisu wyrazów; praca ze słownikiem ortograficznym; gry i zabawy dydaktyczne; kontrola własnoręcznie napisanego tekstu. Wśród ćwiczeń ortograficznych wyróżnia się następujące ich rodzaje: przepisywanie, pisanie z pamięci, pisanie ze słuchu, pisanie z komentowaniem. Wszystkie typy ćwiczeń ortograficznych są ze sobą wzajemnie powiązane, opierają się na pamięci wzrokowej, słuchowej i motorycznej i na znajomości reguł ortograficznych. Pracując nad zagadnieniami ortograficznymi należy pamiętać aby tekst był celowo , a nie przypadkowo dobrany, ma być on ciekawy i nie pozbawiony wartości emocjonalnych, może być wesoły, zabawny, powinien być dostosowany do poziomu klasy i nie może zniechęcać dzieci poprzez nagromadzenie zbyt wielu trudności ortograficznych. PRZEPISYWANIE – jest najczęściej stosowanym i pożytecznym ćwiczeniem ortograficznym. Należy jednak pamiętać, że nie może polegać tylko na mechanicznym przepisywaniu. Nauczyciel powinien urozmaicić to przepisywanie dodatkowym poleceniem. Może to być przepisywanie z uzupełnianiem luk, zamianą czasów, zamianą osób, wypisaniem z tekstu wyrazów i zaznaczeniem trudności kolorem, układaniem wyrazów z rozsypanki literowej lub sylabowej, układaniem zdań z rozsypanki wyrazowej, tworzeniem słowniczków tematycznych, tworzeniem wyrazów pokrewnych, układaniem samodzielnym lub w grupach tekstu z podanymi przez nauczyciela wyrazami. PISANIE Z PAMIĘCI – opiera się na pamięci bezpośredniej i doraźnej. Uczeń najpierw obserwuje oraz zapamiętuje graficzny obraz wyrazu, a potem pisze zapamiętany tekst bez posługiwania się wzorem. Pierwsze pisanie z pamięci powinno być pisaniem pojedynczych wyrazów. Są uczniowie, którzy bardzo długo odwzorowują wyrazy z tablicy literka po literce. Ćwiczenia w pisaniu z pamięci pomogą im w doskonaleniu sprawności spostrzegania i analizy oraz syntezy wzrokowej. Podczas pracy z tym rodzajem ćwiczenia ortograficznego należy pamiętać o kilku ważnych zasadach. Tekst nie powinien być zbyt długi. Najlepiej 1-3 zdania. Zawsze należy dokładnie razem z dziećmi przeanalizować tekst pod względem gramatycznym, ortograficznym-z odniesieniem się do reguł, wyjaśnić ewentualnie nieznane wyrazy. Po wyjaśnieniach uczniowie powinni mieć możliwość obserwowania tekstu , a po jego napisaniu korekty. PISANIE ZE SŁUCHU – czyli popularne dyktando polega na zamianie słów na dźwięki, na ich analizie, a następnie na zamianie dźwięku na odpowiadający mu znak graficzny. Dużo możliwości dają dyktanda utrwalające. Zanim uczeń opanuje nowy element wiedzy ortograficznej powinno wykonać wiele ćwiczeń, zróżnicowanych, ciekawych, których celem jest zapamiętanie obrazu poprawnej pisowni. Bardzo ciekawym ćwiczeniem jest pisanie tekstu twórczego, który tworzą sami uczniowie z wykorzystaniem zgromadzonego wcześniej słownictwa. Najczęściej jednak stosujemy typowe pisanie ze słuchu jako dyktando sprawdzające stopień opanowania danej reguły ortograficznej. Powinniśmy pamiętać o podstawowej zasadzie-uczniowie muszą znać zakres materiału, termin przeprowadzenia sprawdzianu oraz powinni być przygotowywani do napisania dyktanda przez dłuższy czas w klasie. Podczas pisania ze słuchu najpierw czytamy tekst dyktanda w całości, sprawdzamy stopień zrozumienia treści, a następnie dyktujemy tekst. Zdania krótkie odczytujemy dwukrotnie, zdania dłuższe dzielimy na logiczne fragmenty, czytamy je fragmentami, a następnie w całości. Po zakończeniu dyktowania odczytujemy cały tekst jeszcze raz, a uczniowie śledzą tekst napisany przez siebie i poprawiają ewentualne usterki. Po zebraniu prac powinno się omówić z uczniami kłopotliwe wyrazy, rozwiać ich wątpliwości. PISANIE Z KOMENTOWANIEM – jest to zapis dyktowanego przez nauczyciela tekstu z równoczesną jego analizą ortograficzną. Ten typ ćwiczenia właściwie powinien występować najczęściej, pełni, bowiem rolę profilaktyki ortograficznej. Jest możliwy do stosowania bez wcześniejszych zbiegów nauczyciela na zajęciach każdego typu. LITERATURA: Nauczanie ortografii w klasach I – III. Poradnik dla nauczyciela., A., Jedut, A., Pleskot Nauczanie Początkowe nr 6, 1991/1992Opracowała: Jolanta Misztela Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka Sklep internetowy stworzył ranking najczęściej popełniancyh błędów ortograficznych w internecie. Nie uwierzycie, jak niektórzy piszą...Z badań wynika, że w "polskim internecie" publikowano ponad 11 tys. błędów... dziennie! Raport „100 najczęstszych błędów językowych w Internecie w 2018 r.” powstał z okazji zbliżającego się Międzynarodowego Dnia Języka Ojczystego. Na potrzeby badań przeanalizowano łącznie 4 481 361 błędów. Biorąc pod uwagę ilość błędów ortograficznych popełnianych każdego dnia, można stwiierdzić, że błędy powstają co 8 Jak mówić po polsku, ale i po ludzku? Bralczyk, Miodek i Markowski ciekawie o języku oprac. canvaSklep internetowy stworzył ranking najczęściej popełniancyh błędów ortograficznych w internecie. Nie uwierzycie, jak niektórzy piszą... Z badań wynika, że w "polskim internecie" publikowano ponad 11 tys. błędów... dziennie! Raport „100 najczęstszych błędów językowych w Internecie w 2018 r.” powstał z okazji zbliżającego się Międzynarodowego Dnia Języka Ojczystego. Na potrzeby badań przeanalizowano łącznie 4 481 361 błędów. Biorąc pod uwagę ilość błędów ortograficznych popełnianych każdego dnia, można stwiierdzić, że błędy powstają co 8 sekund. Na naukę nigdy nie jest za późno. Kwiecista i poprawna mowa to wizytówka każdej kulturalnej kobiety. Z tego względu warto dbać o to, jak mówimy i pilnować się, by nie popełniać zbyt wielu błędów. Najlepiej, gdybyś nie popełniała ich wcale, jednak język polski rządzi się wieloma trudnymi do zapamiętania regułami. Drobnych pomyłek ciężko jest zatem uniknąć. Niektóre błędy są bardzo powszechne. Do tego stopnia, że ciężko trafnie wytypować ich wzorcową formę. Zobacz, czy nie popełniasz któregoś z nich! WYMYŚLIĆ – poprawnie WYMYŚLEĆ – forma błędna „Nie udało mi się nic wymyśleć” – ile razy mówiłaś właśnie w ten sposób? Tymczasem poprawna forma to „wymyślić”, bo pochodzi od „wymyślił”, a nie „myśleć”. KECZUP – poprawnie KECZAP – forma błędna „Piszemy keczup, rzadziej z angielska ketchup. Wymawiamy tradycyjnie [keczup] lub – naśladując angielską wymowę – [keczap]” – PWN. Forma „keczap” w piśmie jest błędna. NOWO ODKRYTY – poprawnie NOWOODKRYTY – forma błędna Z „nowo” każdy imiesłów pisze się oddzielnie! WZIĄĆ NA TAPET – poprawnie WZIĄĆ NA TAPETĘ – forma błędna „Pierwotnie chodziło o tapet – stół przykryty zielonym suknem, przy którym toczą się obrady. Bardziej znany niż brać (wziąć) na tapet jest zwrot być (znaleźć się) na tapecie, w którym rzeczownik został mylnie zinterpretowany tak, jakby pochodził od słowa tapeta. W rezultacie można usłyszeć, że ktoś wziął coś na tapetę, że jakiś temat wraca na tapetę itp. W wyniku tej pomyłki – w wydawnictwach normatywnych ocenianej jako błąd językowy – logiczny i dobrze umotywowany zwrot stał się strukturalnie nieprzejrzysty, a przy dosłownej interpretacji absurdalny.” – PWN TĘ SUKNIĘ - poprawnie TĄ SUKNIĘ – forma błędna „Forma tę powinna być używana w bierniku, np. „Daj mi tę książkę”, forma tą - w narzędniku, np. „Wszędzie chodzę z tą książką”. W potocznej polszczyźnie mówionej aprobuje się używanie formy tą także w bierniku, ale w piśmie należy przestrzegać różnicy między tę i tą.” – PWN PERFUMY – poprawnie PERFUMA – forma błędna „Żeńska forma perfuma to regionalizm wschodni, nie aprobowany w słownikach poprawnej polszczyzny. Standardowa forma brzmi perfumy i jest używana tylko w liczbie mnogiej, np. „Proszę mi pokazać te perfumy”.” – PWN ESPRESSO – poprawnie EKSPRESSO – forma błędna „Nazwa (caffe) espresso pochodzi z języka włoskiego, gdzie znaczy dosłownie (kawa) wyciskana, wytłaczana” – Mirosław Bańko OHYDA – poprawnie OCHYDA – forma błędna Jest to jeden z najczęstszych i najgorszych błędów ortograficznych. Zapamiętaj sobie, jaka jest forma poprawna, aby nie narażać się więcej na pośmiewisko. „Ortografia, co do głowy trafia” Piękny slogan, tytuł jednej z pozycji opracowanej przez Annę i Józefa Częścik z myślą o uczniach i wszystkich tych, którzy nie chcą popełniać błędów ortograficznych. Mnie jak na razie trafia jedynie szlag, i to za każdym razem, gdy sprawdzam prace moich uczniów. Co jest nie tak, myślę. Gdzie popełniłam błąd? No przecież tyle razy powtarzaliśmy zasady pisowni wyrazów z „ó”, a ten mi „ból” pisze przez „u”. Gdy dyktanda czy wypracowania moich uczniów zabieram do domu, mój mąż ma wtedy niezły ubaw. – Oho, zaraz zacznie się spektakl – zaciera ręce z podekscytowaniem. Pełna nadziei i chęci do pracy zasiadam do biurka. Kurtyna w górę. Przez nasze mieszkanie przechodzi wówczas wachlarz gatunków dramatycznych. Ostatnio, analizując swój stan w czasie sprawdzania prac, wyróżniłam 3 etapy: 1. Zaczynam od komedii. Uśmiech na widok błędów. No to Ci gagatek, no! Pani tłumaczyła, wyjaśniała, a ten z błędem napisał. Żartowniś, no! Oj te moje ananasy, z politowaniem kręcę głową. 2. Potem przychodzi tragedia. To ten moment, gdy uświadamiam sobie, że takich gagatków z błędami w tej klasie jest dużo więcej. Zamiast uśmiechu, na twarzy zaczyna gościć przerażenie. Przecież mówiliśmy o tym! Pytałam, czy wszystko zrozumiałe. Nawet na tych samych przykładach ćwiczyliśmy… Nie no, tragedia… Jęki rozpaczy, chwytanie się za głowę, okrzyki wyrzucane z siebie co pewien czas. Krzyk, ryk i rozpacz… 3. Ostatni etap to dramat romantyczny, kiedy ogłuszona ilością znalezionych błędów, sama zaczynam mieć wątpliwości, jak napisać dany wyraz. Targają mną sprzeczne emocje: od radości po gniew. Na tym etapie sceny realistyczne mieszają się z fantastycznymi. Niekiedy w przypływie złości pomieszanej z bezradnością zdarza mi się rozmawiać z nieobecnymi albo mówić do siebie samej. A tak serio, na zagadnienia związane z poprawną pisownią poświęcam naprawdę sporo lekcji. Teorię maglujemy tyle razy i na tyle sposobów, że czasem ja sama mam dość. Do tego oczywiście praktyka. Wprowadzam bardzo dużo różnych ćwiczeń, organizuję konkursy, a efektów tyle, co kot napłakał. Dzieci nadal popełniają mnóstwo błędów. W tym roku postaram się poświęcić jeszcze więcej czasu na ortografię, wykorzystując stworzone przez siebie gry. Pierwsza z nich to „Ortograficzne żetony”. Potrzebujemy: 13 nakrętek po wodzie mineralnej. kolorowy papier. Instrukcja: Na każdą nakrętkę przyklejamy szablon z „ó”, „u”, „rz”, „ż” i tak dalej. Z papieru wycinamy kartoniki, zapisujemy na nich wyrazy, pozostawiając lukę z trudnością ortograficzną do uzupełnienia. Zasady gry: Każda grupa otrzymuje zestaw trzynastu żetonów. Losują kartonik. Należy dopasować odpowiedni żeton, uzupełniając lukę. Można wprowadzić wersję z koniecznością uzasadnienia pisowni powstałego wyrazu. Ostatnim etapem może być ułożenie zdania z podanym na kartoniku wyrazem. Do dzieła! SZABLON – NAKRĘTKI, KARTECZKI

jak nie popełniać błędów ortograficznych